martes, 26 de octubre de 2010

O Poeta como un pequeno Deus


En primeiro lugar, a poesía carece de límites e obstínase no xogo. Pero esixe verbas exactas e un rosario de emocións intrínsecas co seu creador.

Non existen condicións para que goste a todos, nin en todos os tempos.
Cada poema é único e se queremos definir a poesía, sería como querer definir cada poema, cada creador ou cada lector. POEMA-POETA-LECTOR son como un todo.

Non se pode definir o poema perfecto, o "todo", pero pódese intentar que sí o sexa:

Cando alerta os sentidos.
Cando fai sentir a felicidade.
Cando é emocionante.
Cando mobiliza o pensamento.
Cando suxire sen explicar.
Cando xeneraliza e non se cingue a algo concreto.
Cando comparte.

"¡POR QUE CANTADES Á LÚA, OH POETAS!. Deixade que ela alume o voso poema.

Pode que che interesen estes artigos



1 comentario:

  1. Hola! Fixen un pequeno poema en galego. Veremos que vos suxire. Grazas.

    VOLTAR

    Ás veces,
    cando a tristura
    orballa nas miñas meixelas,
    pecho os ollos con forza
    e da man do tempo
    brinco polos teus carreiros.

    Son a bolboreta
    que xoga na túa fraga,
    séntome no teu colo
    e agardo que chegue
    a tempada das cereixas.

    Ás veces penso
    que aquí os días non medran
    por iso Quero ficar ó teu carón
    aínda que teña que durmi-la sesta.

    ResponderEliminar

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...