jueves, 30 de diciembre de 2010

AS MIÑAS BIDUEIRAS, REPOLOS E PORROS

SERIE "AXUDANTE DO BOSQUE"

            Retomando a serie “axudantes do bosque”, lembro que nestas fechas, o bosque caducifolio, está totalmente expido. Hai uns quince días, apreciábase que as ramas da cara norte espíanse antes que as da cara sur. E fermoso mirar o efecto do frío nas polas. 
            Cas árbores expidas e o follaxe mollado de tanta choiva e humidade, non e doado atopar alimento para moitas especies e os refuxios fanse imprescindibles.
            Os pequenos arbustos, os matos, os troncos abertos e as pedras, constitúen un bo refuxio. Tamén o son os árbores de coníferas, como os que agora decoran moitas casas. Temos que ter coidado, e regalos a cotío, e por nada esperar para notar síntomas. O pasa las festas facerse: “axudante do bosque”  plantándoo nunha zoa axeitada.    


lunes, 27 de diciembre de 2010

SE TE TRATA MAL, MALTRÁTATE

Din os novos ventos
e reza nos carreiros da vida
que si te trata mal,
maltrátate.

Din co iceberg do sufrimento
so mostra pequenas feridas,
pequenas desaparicións,
pequenas mortes.

Din, so din:
SE TE TRATA MAL,
MALTRÁTATE.

Estas fechas son tan boas como calquera outra, para tomar a decisión de si te sintes maltratador ou maltratadora, pedir axuda. Están os amigos, os descoñecidos de una radio ou o sicólogo. Que non nos de vergoña falalo, que no la de "maltratar".

jueves, 23 de diciembre de 2010

LOTERIA

Na editorial, dixerónme que deisase o meu libro para poder revisalo e en cuestión de dous meses me dirían algo. Onte sonou o teléfono, e tiven a corazoada de que me tocara a lotería da editorial. Pero nada, o meu número quedou mudo.
Presentei o meu libro nun bó formato xunto con una copia en color do blog. Ademaís no seu interior, os versículos piden sair como os cogumelos que esconde o follaxe musical.
Nestes momentos, sintome como o exército de escritores que non poden chegar a pisar as librerías, pero o mesmo tempo os meus sentimentos son contradictorios. Deixei de xogar a lotería, porque non mudaría o meu sistema de vida e prefiro quedar fora das librerías, porque o feito de intentalo tenazmente, levate a crear e o momento da creación e a mellor lotería que nos pode tocar.

                    FELICES FESTAS OS QUE NON LLES TOCOU A LOTERÍA  

sábado, 18 de diciembre de 2010

viernes, 17 de diciembre de 2010

PALABRAS E ARANDOS


No acto de hoxe a miña amiga Mayte Freire presentou o libro do escritor Raúl Calvo titulado: “Sueño de Libertad”.
Dito acto, suxeriume este poema que hoxe e un bosquexo. O próximo luns tentarei de levalo o taller, e alí, a saber o que farán con el.    

PALABRAS Y ARANDOS

Existen palabras superpostas
que xogan o agocho no andel,
elas escapan os acentos
e nas noites de luar
bulen tras os soños dos meniños.
Existen arandos
que no seu latexar,
maduran en azuis imposibles
e apaixónanse en tons vermellos
cos que tinguir o azucre e os bicos.
Pero hoxe é dezasete de decembro
ó día do triunfo das meigas brancas,
na súa éxtase
leron conxuros para nos levar
a cidade de Hagia Sophia
e fundir os nosos pes na area do Atlas.
Existen palabras e arandos
nos beizos dunha muller.

IMG_0744.jpg

martes, 14 de diciembre de 2010

SUEÑO DE LIBERTAD

Entrelíneas Editores tiene la satisfación de invitarles a la presentación del libro SUEÑO DE LIBERTAD del autor RAÚL CALVO VARELA

Preside: Dña. Teresa Porto Pedrido

Presenta: Mayte Freire Pérez

Lugar:Café Moderno, plaza de San Xosé, 3. Pontevedra.

Fecha: viernes, 17 de Diciembre. Hora 20.00

FUNDACIÓN CAIXAGALICIA

Nota para os blogueros: estades invitados, Raúl Calvo e o que dirixe o taller poético onde acudo cada luns, e Mayte Freire e o novo valor con gran potencial poético do citado taller. INTERESANTE

lunes, 13 de diciembre de 2010

POEMA DE BLOGEROS

    A VIDA EN CONTRUCIÓN

Acariño o envés das túas follas durmidas,
e acocho a miña pel nás túa dobras
con ás de poeirenta avelaiña
espallo aloumiños nas túas sombras.
Durme o teu sono no berce quedo
que o veludo da noite arroupa
e, entre doces cantos e silencios,
déixote soñar co esplendor da aurora.
Canto eu, fundida nos teus lenzos
cancións sen rimas nin estrofas
e temo que, amándonos, nos esperte o día,
coa pegada la túa luz que no meu blog se cola.

Son estas parvadas que penso e me avergoñan,
sinto a treboada tras os recunchos da alma.
Chegarémos a ser só un alentó?
Porque o tempo non existe de par da auga
mentres un cabalo salvaxe desbocado
galopa nas miñas íntimas lembranzas
rachando sortilexios do que nunca fomos…
Chegaremos a ser só esperanza?



Autores de este poema:
Fernando Sancho
Concha López
Zeltia
Lira Sierra
Paidelelo
María
Maribel-bel
Mari Carmen Gago
O Raposo
Bola8
Chousa de Alcandra

Gracias a todos por aportar os quebradeiros e o alento.

miércoles, 8 de diciembre de 2010

EXERCICIO POETICO V

Xogar a ser poetas non é doado, xa que temos que poñer no papel o poder de dicir e máis non dicir. Usar o doble sentido, armonizar una combinación perfecta de palabras, e cargalos con contidos como se fose a primera vez que se conta un feito.
O facelo entre varios implica dificultades, pero o feito de intentalo engrandécenos.
Friedrich Hölderlin dí: "Correspondenos a nós, poetas, estar en pé ante as tormentas de Deus. Con a cabeza espida, para prender coas nosas máns o lóstrego de lúz do Pai, a él mesmo e facer chegar o pobo envolto en cantigas o don celeste"
Non che é este o meu pensamento, pero quedar queda chulo.
Os comentarios o pé do Exercicio poético IV, marcan o rumbo do noso poema. Penso que o día 13 será una boa fecha para publicalo definitivamente no blog segundo as vosas correcións.
Eu sigo aprendendo.

sábado, 4 de diciembre de 2010

EXERCICIO POETICO IV



                      Foto: Marcos García

Ainda que me podo definir como autor do meu blog, a verdade e que o blog e de todos os que entrades.
Ainda que son amo da miña finca de bidueiras a carón do río Lerez, son o raposo, o xararil e o corzo os amos. Eles son parte propia finca, eles maís a terra, as pedras, as margaridas, as bidueiras componen a finca, o pedazo de territorio que me pertence por o dereito de ter un papel. ¡sempre os … papeis!.
Asi que Ana, Zeltia, para mín sodes como a curuxa que ten medo pousarse na miña mán, por considerarme un ser extraño, ou Raposo, Maribel-bel que deixades pegadas na braña e no barro, e os páxaros que pasades casi sin me decatar: Gracias.
Entrando en materia poética, pensó que con o que xa temos estaría ben para facer un poema. Agora toca retocar, tixeira-tixeira, cambiar versos de posición, mudar verbas, tocar o pao da máxia e tachán: POEMA
Podedes facer as vosas suxerencias de cómo vos gustaría que quedara o poema e despois poñemos una fecha para facer votacións, e xá.

Maribel-bel dixo:
porque o tempo non existe onde a auga
e chegar a ser só unha esperanza

            e Raposo:
mentres un cabalo salvaxe
galopa nos maís íntimos recordos
rachando co sortilexio
do que nunca fomos               

            E quedaría así:

      A VIDA EN CONSTRUCIÓN

Acariño o envés das túas follas dormidas
acocho a miña pel nas túas bodras e,
con ás poeirentas da avelaiña,
espallo aloumiños nas túas sombras.

Durme o teu sono no berce quedo
que o terciopelo da noite arroupa,
e, entre doces cantos e silencios,
deixote soñar co esplendor da aurora.

Canto eu, fundida nos teus lenzos,
cancións sen rimas nin estrofas
e teño medo que nos esperte amándonos o día
grazas a pegada que deixaches no meu blog.

Son as parvadas que me avergoñan
e sinto a treboada tras os recunchos da alma
porque o tempo non existe onde a auga
e chegar a ser só unha esperanza

mentres un cabalo salvaxe
galopa nos maís íntimos recordos
rachando co sortilexio
do que nunca fomos               

jueves, 2 de diciembre de 2010

O Discurso do Bosque: EXERCICIO POÉTICO III

O Discurso do Bosque: EXERCICIO POÉTICO III: "Hoxe parece que asististes poucos labradores de palabras o taller, ¿será polo frío? De todas las maneiras grazas. Noto nos comentarios que a..."

EXERCICIO POÉTICO III

Hoxe parece que asististes poucos labradores de palabras o taller, ¿será polo frío? De todas las maneiras grazas. Noto nos comentarios que as entradas causan certo recelo a escribir no blog de un ESCRITOR, nin tal cousa.
 No discurso de Saramago o recibir o Nobel dixo: “a persoa maís sabia que coécín non sabía leer nin escribir”. Eu pretendo escribir, e non sei leer. Non puiden asistir o instituto, e vendo peixe no Berbés de Vigo, como miles de persoas que collemos a vida con as mans.
            Pero podome vestir elegantemente e dar recitales sobre temas culturales, ¿quén mo prohíbe? Acaso neste seculo, non chegou Obama a Casa Blanca, “blanca” era por algo. 
            Deixo esta reflexión, para continuar co poéma.   

Participou Maribel-bel propoñendo o Título que sería:

“A VIDA EN CONSTRUCCIÓN”

E o verso da miña entrañable poetisa e amiga, pero amiga, Mari Carmen Gago para hoxe será:

“E sinto a treboada tras os recunchos da alma”

Esto quedaría así:

      A VIDA EN CONSTRUCCIÓN

Acariño o envés das túas follas dormidas
acocho a miña pel nas túas bodras e,
con ás poeirentas da avelaiña,
espallo aloumiños nas túas sombras.

Durme o teu sono no berce quedo
que o terciopelo da noite arroupa,
e, entre doces cantos e silencios,
deixote soñar co esplendor da aurora.

Canto eu, fundida nos teus lenzos,
cancións sen rimas nin estrofas
e teño medo que nos esperte amándonos o día
grazas a pegada que deixaches no meu blog.

Son as parvadas que me avergoñan
e sinto a treboada tras os recunchos da alma

seguirá……

miércoles, 1 de diciembre de 2010

EXERCICIO POÉTICO

Di Saramago “sabese por onde metes a agulla, pero non por onde sae”. Esta cita ben a rectificar o que dixen sobre o exercicio, agora semellase a un Cadaver Poético, que non quere decir que sexa menos enriquecedor e de calidade inferior. O que está claro e que e participativo.
Segundo os comentarios que subides aquí temos:

Paideleo dixo:

"e teño medo que nos esperte amándonos o día"

E mais nos fixo esta aclaración: a bolboreta nocturna chámase avelaiña que e un nome ben poético.
O noso idioma efectivamente ten esta riqueza, xa que no castelán non existe nome para mariposa nocturna. Grazas e si ves algo maís avisa, estamos a aprender.  

Concha López, animóuse sobradamente e mandounos estos versos para engadir: ¡menudas imaxes!

“acariño o envés das túas follas dormidas
acocho a miña pel nas túas bodras e,
con ás poeirentas da avelaiña,
espallo aloumiños nas túas sombras.

Durme o teu sono no berce quedo
que o terciopelo da noite arroupa,
e, entre doces cantos e silencios,
deixote soñar co esplendor da aurora.

Canto eu, fundida nos teus lenzos,
cancións sen rimas nin estrofas…”

E do comentario de María podemos quedar con:
“grazas a pegada que deixaches no meu blog”

E por via mail, Bola8 di: Es imposible inventar un verso para el ejercicio de tu blog...a mi se me ocurre cada parvada y me da verguenza. Esto podería quedar así: (digo eu)
"e as parvadas que me avergoñan"

Bueno para rematar o taller de hoxe esto quedaría un tanto así:

     ¿TITULO?
Acariño o envés das túas follas dormidas
acocho a miña pel nas túas bodras e,
con ás poeirentas da avelaiña,
espallo aloumiños nas túas sombras.

Durme o teu sono no berce quedo
que o terciopelo da noite arroupa,
e, entre doces cantos e silencios,
deixote soñar co esplendor da aurora.

Canto eu, fundida nos teus lenzos,
cancións sen rimas nin estrofas
e teño medo que nos esperte amándonos o dí
grazas a pegada que deixaches no meu blog”
e as parvadas que me avergoñan. 


 Nota: Os autores podedes facer aclaracións, xa que a colocación pola miña parte dos vosos versos o mellor non e a que tiñades pensado, -detrás de tal verso-. Eu coloqueinos a miña bola segundo entran. E ide participando que esto remata xa que a mín persoalmente os versos longos me cansan. Suxeride títulos.




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...