viernes, 29 de julio de 2011

RECENDO

Á hora das gaivotas, nese intre en que o sol tarda uns segundos en desaparecer tras as montañas que percorremos da man, queda un momento para pensar.
Non todo é triste e desvastador, a vida é así, como a vemos, como a agarramos coas mans de ter acariciado un amante, coas mans de apertar a terra.
Recollerei os meus trebellos e volverei sobre os meus pasos a editar por min mesmo, xa que o bosque me esperta cada día. O discurso é un corazón incipiente que desexa ser revelado, unha lanza, un trilo, un murmurio na auga da follas de bidueiro que ninguén mollou.

4 comentarios:

  1. Adiante entón! Mire que hai unha editora chamada corsarias que creo que está a buscar autores... mire polo facebook ou contacteme no mail lle busco o grupo por facebook..

    ResponderEliminar
  2. Pois ánimo, Fernando. Recolle os teus trebellos e adiante.
    O bosque sigue aí, espertando...
    Apertas, amigo meu.

    ResponderEliminar
  3. Penso que é o mellor que podes facer, recoller os trebellos e cambiar de rumbo. Sóbranche cualidades e inxenio!
    Biquiños.

    ResponderEliminar

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...