As súas bagas son o único alimento que escolle de entre as follas do acivro. O recórdo vello e a súa voz reflectía o seu carácter introvertido. Quixera xogar con el como cando era un neno. Pero no bar dixéronme, "xa non quedan pitas do monte en Galicia"
Se podería continuar ou facer un novo a partir da última frase, mirade vos e participar.
ResponderEliminarO meu non e a literatura.
ResponderEliminarHola! vou aportar o meu pequeno gran a idea do microrelato. Deixo aquí o que escribín para que alguén o siga. Pido que me perdonedes polo meu galego.
ResponderEliminarFernando, parto do teu texto e de seguido o meu.
“As súas bagas son o único alimento que escolle de entre as follas do acivro. O recordo vello e a súa voz reflectía o seu carácter introvertido. Quixera xogar con el como cando era un neno. Pero no bar dixéronme, xa non quedan pitas do monte en Galicia":
Non podía creelo ¿qué sería das árbores sen o son da pita o seu carón?, ¿qué sería do chan sen as cóxegas que lle regalaban os seus pasiños?. Agora, non ía ter ganas de rir e incluso o vento falaría noutra linguaxe diferente, porque as notas que brotaban dos picos polo monte xa quedaron durmidos para sempre e non formarían xunto co murmullo do río e o correr da brisa, esa coral que rompía o silencio da noite e tamén do día.
Despois de esta reflexión na que as lembrazas de neno asubiaron na conciencia de Xonás, preguntábase porque non se dera conta cando era pequeno, que non se podía alterar o curso da natureza. Viñan a sua mente, aquelas noites de Nadal nas que o acivro enchía cada un dos cantos da casa da avoa, pintaba de cor aquelas noites grises…A nai sempre lle dixo que eran noites de nostalxia. Non entendía moi ben o que quería dicir. O acivro tamén lles regalou algún que outro intre de risos. Na porta da casa había un racimo e si eras nena e estabas debaixo non podías negarte a que te bicaran, jajajaja.
O acivro xa non asomaba nos montes como tampouco a pita Juanita...