POEMA DE BLOGEROS

    A VIDA EN CONTRUCIÓN

Acariño o envés das túas follas durmidas,

e acocho a miña pel nás túa dobras

con ás de poeirenta avelaiña

espallo aloumiños nas túas sombras.

Durme o teu sono no berce quedo

que o veludo da noite arroupa

e, entre doces cantos e silencios,

déixote soñar co esplendor da aurora.

Canto eu, fundida nos teus lenzos

cancións sen rimas nin estrofas

e temo que, amándonos, nos esperte o día,

coa pegada la túa luz que no meu blog se cola.

Son estas parvadas que penso e me avergoñan,

sinto a treboada tras os recunchos da alma.

Chegarémos a ser só un alentó?

Porque o tempo non existe de par da auga

mentres un cabalo salvaxe desbocado

galopa nas miñas íntimas lembranzas

rachando sortilexios do que nunca fomos…

Chegaremos a ser só esperanza?

Autores de este poema:

Fernando Sancho

Concha López

Zeltia

Lira Sierra

Paidelelo

María

Maribel-bel

Mari Carmen Gago

O Raposo

Bola8

Chousa de Alcandra

Gracias a todos por aportar os quebradeiros e o alento.