EXERCICIO POÉTICO III

Hoxe parece que asististes poucos labradores de palabras o taller, ¿será polo frío? De todas las maneiras grazas. Noto nos comentarios que as entradas causan certo recelo a escribir no blog de un ESCRITOR, nin tal cousa.

 No discurso de Saramago o recibir o Nobel dixo: “a persoa maís sabia que coécín non sabía leer nin escribir”. Eu pretendo escribir, e non sei leer. Non puiden asistir o instituto, e vendo peixe no Berbés de Vigo, como miles de persoas que collemos a vida con as mans.

            Pero podome vestir elegantemente e dar recitales sobre temas culturales, ¿quén mo prohíbe? Acaso neste seculo, non chegou Obama a Casa Blanca, “blanca” era por algo. 

            Deixo esta reflexión, para continuar co poéma.   

Participou Maribel-bel propoñendo o Título que sería:

“A VIDA EN CONSTRUCCIÓN”

E o verso da miña entrañable poetisa e amiga, pero amiga, Mari Carmen Gago para hoxe será:

“E sinto a treboada tras os recunchos da alma”

Esto quedaría así:

      A VIDA EN CONSTRUCCIÓN

Acariño o envés das túas follas dormidas

acocho a miña pel nas túas bodras e,

con ás poeirentas da avelaiña,

espallo aloumiños nas túas sombras.

Durme o teu sono no berce quedo

que o terciopelo da noite arroupa,

e, entre doces cantos e silencios,

deixote soñar co esplendor da aurora.

Canto eu, fundida nos teus lenzos,

cancións sen rimas nin estrofas

e teño medo que nos esperte amándonos o día

grazas a pegada que deixaches no meu blog.

Son as parvadas que me avergoñan

e sinto a treboada tras os recunchos da alma

seguirá……