RECENDO

Á hora das gaivotas, nese intre en que o sol tarda uns segundos en desaparecer tras as montañas que percorremos da man, queda un momento para pensar.

Non todo é triste e desvastador, a vida é así, como a vemos, como a agarramos coas mans de ter acariciado un amante, coas mans de apertar a terra.
Recollerei os meus trebellos e volverei sobre os meus pasos a editar por min mesmo, xa que o bosque me esperta cada día. O discurso é un corazón incipiente que desexa ser revelado, unha lanza, un trilo, un murmurio na auga da follas de bidueiro que ninguén mollou.